Description
معرفی کتاب روشنفکران ایرانی و غرب
کتاب روشنفکران ایرانی و غرب، کتابی است نوشته ی “مهرزاد بروجردی” که در آن به “سرگذشت نافرجام بومیگرایی” پرداخته شده است. در وهله ی اول ، نگرش ها و رفتارهای روشنفکران غیرمذهبی و روشنفکران مذهبی غیر روحانی در این اثر مورد بررسی قرار گرفته است.
“مهرزاد بروجردی” اظهار می دارد که در سال های قبل از انقلاب در محافل روشنفکری ایران، بحثی به راه افتاد که بسیار گسترده تر و فراگیرتر از اسلام شیعی بود.
“مهرزاد بروجردی” اظهار می دارد که در سال های قبل از انقلاب در محافل روشنفکری ایران، بحثی به راه افتاد که بسیار گسترده تر و فراگیرتر از اسلام شیعی بود.
قطعا مذهب شیعه، جزء مهمی از فرهنگ سیاسی ایران به حساب آمده و بدون تردید فرهنگ سیاسی، پس زمینه ای است که نمایش سیاسی روی آن به صحنه می رود.
با این حال، این ادعا که فرهنگ سیاسی ایران منحصر به اسلام است، امری است که قطعیت آن زیر سوال است. تحقیقات نویسنده در مورد طرز فکر، معرفت و مباحثات نخبگانی و روشنفکری مدرن ایران نشان می دهد که ایدئولوژی انقلاب ایران در ابتدا صرفا اسلامی نبوده است.
به بیان دیگر، مذهب تشیع یکی از پایه های اصلی فلسفه ی انقلاب بود، اما تنها ستون اصلی آن نبوده است.
“مهرزاد بروجردی” در “کتاب روشنفکران ایرانی و غرب” چگونگی واکنش روشنفکران ایرانی به تغییرات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه ایران بین سال های 1330 تا 1370 را مرور می کند.
این دوره ی زمانی از این نظر حائز اهمیت است که دوره ی تحولات اجتماعی و اقتصادی و سیاسی مهمی از جمله انقلاب اسلامی می باشد.
“مهرزاد بروجردی” نشان می دهد که چگونه تمرکز بر ایجاد یک هویت ملی اصیل از روزهای دور تا به امروز در مرکز توجه روشنفکران ایرانی بوده است.
بخشی از کتاب روشنفکران ایرانی و غرب :
گرایش نظری این کتاب در فصل نخست کتاب آورده شده که در آن مفاهیم کلیدی دیگربود، شرق شناسی، شرق شناسی وارونه و بومی گرایی مورد بحث قرار گرفته است. فهم این اندیشه ها برای درک فصول بعد ضروری است. در فصل دوم و سوم به این نکته پرداخته شده که روشنفکران سکولار ایرانی در دهه های 1330، 1340 و 1350 چگونه در ارتباط با دولت و غرب با احساس دوگانه ای از دیگربود روبرو شدند که به ترتیب به نارضایتی و بومی گرایی انجامید. فصل دوم با بررسی اصطلاح روشنفکران آغاز می شود و سپس نشان می دهد که خصلت «اجاره گیر» دولت پهلوی چگونه آن را دچار بحران مشروعیتی ساخت که ستیزه جویان غیرمذهبی و ادیبان متعهد به فعالیت سیاسی از آن بهره جستند. در فصل سوم به نوع دوم دیگربودی پرداخته شده که گریبانگیر روشنفکران ایرانی بود، یعنی دیگربود غرب. جستجوی این گروه برای دستیابی به هویت، از راه بررسی نوشته های ادبی، سیاسی و فلسفی سه روشنفکر مهم، یعنی سیدفخرالدین شادمان، احمد فردید و جلال آل احمد نشان داده شده است. در فصل چهارم شرحی دربارۀ خصلت در حال تغییر گفتمان فلسفی و سیاسی روحانیان آورده شده است. در فصل پنجم به تحلیل بحث های طبقۀ نوپدیدی از روشنفکران مذهبی غیرروحانی پرداخته شده که تلاششان برای به وجودآوردن یک «آلترناتیو اسلامی» به برخاستن نداهایی به هواداری از «اصالت» و «بازگشت به خویشتن» انجامید. برای آنکه از فرایند پیچیده ای که این روشنفکران مسلمان از طریق آن به ایجاد خرده فرهنگ مذهبی کمک کرده اند، شرحی به دست داده شود، ابتدا به مطالعۀ موردی شهر مشهد پرداخته شده است. سپس نوشته های دو اندیشمند بانفوذ یعنی علی شریعتی و سیدحسین نصر و نیز سازمان چریکی مجاهدین خلق بررسی شده است. این فصل همراه با فصل چهارم، این بحث را تکمیل می کند که احیای فکری و سرکردگی اسلام سیاسی در انقلاب ایران چگونه ممکن شد. در فصل ششم از راه نگاهی به آثار احسان نراقی، حمید عنایت و داریوش شایگان توضیح داده شده که دانشگاهیان ایران چگونه بحث بومی گرایی را به ارتقای سطح و محبوبیت بیشتری رساندند. در فصل پایانی کتاب با تحلیل سه رشته بحث درگرفته میان رضا داوری و عبدالکریم سروش، به بررسی دامنۀ چالش هایی پرداخته شده که سرآمدان فکری پس از انقلاب با آن روبرویند.
شابک:
978-9643213800
Reviews
There are no reviews yet.