دانلود کتاب نخستین عشق اثر ایوان تورگنیف

در کتاب نخستین عشق چند دوست در یک شب‌نشینی تصمیم می‌گیرند که شرح اولین عشق خود را بگویند. بر عکس تصوری که می‌کنند هیچ کدام حرف خاصی در مورد این موضوع ندارند انگاری هیچ‌وقت چنین احساسی را تجربه نکرده‌اند.

در نهایت همه از ولادیمیر پترویچ که مردی چهل ساله با موهای رو به سفیدی است می‌خواهند که شرح اولین عشقش را بگوید. ولادیمیر که مرد سخنرانی نیست از آنها اجازه می‌خواهد با توجه به ساده و معمولی نبودن داستانش شرح آن ‌را بنویسد و بار دیگر که هم را دیدند برایشان بخواند. داستان از شانزده سالگی ایوان آغاز می‌شود که همراه خانواده به خانه ییلاقی‌شان رفته‌اند. در حین گشت و گذار‌های ایوان، یک روز او به دختری برخورد می‌کند که زندگی‌ او را برای همیشه تغییر می‌دهد.

اختلاف طبقاتی و تفاوت زندگی دو خانواده و در عین حال شخصیت خاص دختر داستان را به نحو بسیار زیبایی جلو می‌برد. رمان‌ها و داستان‌های زیادی درباره اولین عشق نوشته شده‌اند. اینکه چرا این رمان اهمیت به سزایی دارد شاید به خاطر نگاه خاص تورگنیف و در عین حال شخصیت‌هایی است که می‌آفریند و رمان را سراسر از شگفتی و زیبایی کرده است. در کتاب نخستین عشق ما شاهد عشق و ماجرا‌هایی هستیم که با آنها متاثر می‌ شویم، شاد می‌شویم و در پایان رمان مملو از احساساتی هستیم که شاید تا آخر عمر با ما باشند. پنداری این اتفاقات برای ما افتاده‌اند.

چکیده کتاب نخستین عشق 

عشقی که داستان نخستین عشق حکایت می کند، لطیفه ای ظریف و شوخی شاعرانه نیست. بلکه توصیف احساس عمیق و بغرنجی است که تاثیر آن سالیان دراز و گاهی در سراسر زندگی خواننده باقی می ماند. عشقی که تورگنیف در آثارش توصیف می کند تنها هدیه ی مقدس سرنوشت نیست، بلکه آزمایش احساس و عاطفه ی انسانی است و آدمی را به سوی مهم ترین هدف زندگی که هر بشری، انسان حقیقی باشد، می کشاند.

ایوان تورگنیف یکی از مشهورترین نویسندگان ادبیات جهانی سده ی گذشته به شمار می رود. آثار او را نویسندگانی چون چخوف، که تا مغز استخوان روس است، رومن رولان فرانسوی و ارنست همینگوی آمریکایی دوست می داشتند. همچنین بسیاری دیگر از نویسندگان در آثار و خاطرات نامه های خود از این نویسنده ی نامدار با تحسین فراوان یاد کرده اند و امروز هم در سراسر جهان و به زبان های گوناگون نوشته های او را می خوانند.

بخشی از متن کتاب نخستین عشق:

این پیش آمد در تابستان ۱۸۳۳ روی داد. من آن وقت شانزده ساله بودم و همراه پدر و مادرم در مسکو زندگی می کردم. آنها خانه ای ییلاقی نزدیک دروازه ی کالوژسکایا رو به روی باغ نیسکوچنی کرایه کرده بودند. من خود را برای ورود به دانشگاه آماده می کردم اما آمادگی ام بسیار کم بود و کارهایم به کندی پیش می رفت.  هیچ کس آزادی مرا محدود نمی کرد، هرچه می خواستم می کردم، به خصوص از وقتی که دیگر از آخرین مربی فرانسوی ام جدا شدم، این مرد هیچ نمی توانست به این موضوع عادت کند که مانند « بمب »به سرزمین روسیه افتاده است. از اینها گذشته روزهایی برایم پیش می آمد که با خشم و غضب در رختخواب می ماندم و تمام روز از این دنده به آن دنده می غلتیدم.

پدرم با مهربانی اما بدون شور و علاقه ی خاصی با من رفتار می کرد. مادرم به من که یگانه فرزندش بودم چندان توجهی نداشت و سرش به کارها و گرفتاری های دیگر بند بود. پدرم که هنوز مردی جوان و بسیار خوش قیافه بود، فقط از روی حسابگری با مادرم که ده سالی از او بزرگ تر بود زناشویی کرده بود. مادرم زندگی پر درد و اندوهی را می گذراند؛ مدام در نگرانی و  و تشویش بود حسادت می ورزید و برآشفته می شد اما نه در حضور پدر، چون از او بسیار می ترسید؛ پدرم هم همیشه با او سرد و سخت بود و از او دوری می جست… هرگز آدمی تا آن حد آرام و آسوده، از خودراضی خودسر و خودکامه مانند پدرم ندیده ام.