دانلود کتاب اولین برف و داستان های دیگر اثر گی دو موپاسان

توضیحات

کتاب اولین برف و داستان های دیگر نوشته ی گی دو موپاسان و ترجمه ی مهدی سحابی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

کتاب حاضر مجموعه ی دوازده داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین “پیرو”، “بابای سیمون”، “در مزرعه”، “اولین برف”، “در خانواده”، “گردنبند، “رز”، “کنار مرده”، “خروس جنگلی”، “کوکولی”، “ماجرای والتر شنافس”و “بهار” اثر “گی دو موپاسان”، نویسنده ی مشهور فرانسوی، را در بر می گیرد که توسط مترجم و به انتخاب شخصی ایشان ترجمه و تدوین گردیده و مجموعه ای بی نظیر از آثار این نویسنده ی صاحب نام را در اختیار مخاطب قرار می دهد. به عنوان مثال در داستان “اولین برف”، ماجرای زندگی زنی جوان و متاهل را می خوانیم که از یک بیماری لاعلاج رنج برده و به زودی خواهد مرد. وی در یکی از خانه های خیابان “کروازت” که جزء مناطق گردشگاهی کشورش است، روزگار گذرانده و علی رغم آگاهی نسبت به این حقیقت که به زودی از دنیا خواهد رفت، با رویی گشاده همراه با لبخندی بر لبانش، به گردشگران اطراف منزلش نگریسته و از شور و هیجان آن ها لذت می برد. در ادامه نویسنده به شرح گذشته ی تلخ و سخت این زن جوان و جزئیات وقایع و دلایل ازدواجش با “هانری”، مرد جوان و نجیب زاده ی دهقان اهل “نورماندی” و نوع و شیوه ی گذران زندگی زناشویی اش پرداخته و خواننده را با خود همراه می سازد.

بخشی از کتاب اولین برف و داستان های دیگر:

زن جوانی از خانه ی کوچکی بیرون می آید که درش به گردشگاه باز می شود. لحظه ای می ایستد و آدم های در حال گردش را نگاه می کند. لبخندی می زند و با قدم های متزلزل خودش را به نیمکتی خالی رو به روی دریا می رساند. همان بیست قدمی که رفته خسته اش کرده و نفس نفس زنان می نشیند. رخسار رنگ پریده اش به صورت مرده می ماند. سرفه می کند و انگشتان لاغر بی رنگش را که رمقش را می گیرد متوقف کند. آسمان آکنده از آفتاب و چلچله، شکل بازی گوشانه ی قله های «استرل» در دوردست و دریا را در نزدیکی اش نگاه می کند که چه آبی، چه آرام، چه زیبا ست.

دوباره لبخندی می زند، زیر لب می گوید:

“وای که چقدر خوش حالم”

در حالی که می داند که به زودی می میرد، می داند که بهار را نخواهد دید و سال دیگر در همین گردشگاه، همین کسانی که از برابرش می گذرند دوباره می آیند و همین هوای ولرم این سرزمین خوش را فرو می برند، با همین بچه ها که کمی بزرگ تر شده اند، با دل های هم چنان پر از امید و مهربانی و شادکامی، در حالی که در عمق تابوتی از بلوط تن نحیفی که او هنوز دارد دیگر از هم پاشیده و از آن فقط استخوان هایی مانده، در پیرهنی ابریشمی که به عنوان کفن برای خود انتخاب کرده است.

او دیگر نخواهد بود. همه ی چیزهای زندگی برای دیگران ادامه خواهد یافت. اما برای او همه چیز به پایان می رسد، تا ابد. او دیگر نخواهد بود. لبخندی می زند، با شش های بیمارش تا آن جا که می تواند هوای پر از عطر باغ ها را فرو می برد.

و به فکر فرو می رود.

***

به یاد می آورد.

چهار سال پیش او را به یک نجیب زاده ی دهقان «نورماندی» شوهر دادند. جوان تنومند ریشویی بود با چهره ی برافروختهف شانه های پهن، ذهن بسته و خلق خوش و شاد.

وصلت شان دلایل مادی داشت که عروس از آن ها چیزی نمی فهمید. خیلی دلش می خواست بگوید «نه». اما با حرکت سر گفت «بله»، برای آن که پدر و مادرش را نرنجاند. دختر شاد پاریسی بود و از زندگی لذت می برد.

شوهرش او را به کوشکش در «نورماندی» برد. ساختمان سنگی بزرگی بود در محاصره ی درختان کهن سال. بیشه ای از کاج های بلند چشم اندازش را می بست. طرف راست، از فضای کمی بازی دشت برهنه ای به چشم می آمد که تا قلعه های روستایی دوردستی کشیده شده بود. کوره راهی از دم نرده ی کوشک می گذشت و تا جاده ی اصلی کی رفت که در سه کیلومتری بود.

چه خوب همه چیز به یادش می آید:

ورود به خانه ی تازه اش، اولین روزی که آن جا گذراند، و انزوای زندگی اش پس از آن.

از کالسکه پیاده شد و نگاهی به ساختمان کهنه انداخت و با خنده گفت:

«جای شادی نیست!»

شوهرش هم خندید و جواب داد:

«نگو! عادت می کنی. خواهی دید. من که هیچ وقت این جا ح.صله ام سر نمی رود.»

آن روز را به بوس و کنار گذراندند و به نظر عروس بیش از حد طولانی نیامد.